داریم خانه مان را می تکانیم.
مربای به نیز درستیدیم.
خاله و دخترخاله مشهدیمان را نیز مهمان کردیم.
داریم ژله تزریقی آموزش می گیریم.
خواهیم ICDL یاد دهیم و دنبال کتاب مناسب هستیم برای معرفی.
با خانه تمیزمان حال می کنیم و سعی می کنیم فکر برنامه ریزی جدید را تا پایان سال به تعویق بیندازیم.
از این که کم کاری ها و اشتباهات خودمون رو می ندازیم گردن قسمت و حکمت خدا به شدت بیزارم.
یکی از دوستام رو بعد از 3 سال و یکی دیگه رو بعد از 5 سال دیدم. حسابی شارژ شدم.
امشب عروسی دعوتیم. رسما دارم مجردی میرم.
پسرا که دعوت نبودن، پیش مادر آقای پادشاه می مونن.
آقای پادشاهم جایی باید می رفت، نمیاد.
مشکل اکثر ما اینه که نمی دونیم دقیقا از زندگیمون چی می خوایم بعد توقع داریم خدا به ما بهترین چیزا رو هم بده.
اول باید تکلیفمون رو با خودمون مشخص کنیم، مطمئن باشیم بعدش چیزایی که می خوایم به بهترین نحو سر راهمون قرار می گیرن.
مسئله این نیست که خدا نمی دونه ما چی می خوایم، مسئله اینه خودمون نمی دونیم چی می خوایم. در نتیجه وقتی خدا خواستمونو هم میده متوجه نیستیم یا بدتر از اون غر هم می زنیم.
بیایم با خودمون روراست باشیم، یه جا همه چیزایی که می خوایم رو بنویسیم بعدش خواسته هامون رو غربالگری کنیم. بعد هم بریم دنبال خواسته هامون.
امروز ولادت پدر بزرگوار مولامونه، یادمون باشه امروز باید یه جور دیگه شاد باشیم.
هیچ کاری نمی تونیم بکنیم یه مولودی دانلود کنیم بذاریم توی خونمون.
یکی از نکاتی که چند ماهی هست بهش پی بردم و بعد توی کتاب "برتری خفیف" توضیحشو خوندم اثر زمان دادن برای رسیدن به اهدافه.
من همیشه وقتی برای یک ماه برنامه ریزی می کردم یه هفته قبل از پایان ماه، وقتی برنامه ریزی ماه بعد رو می نوشتم برنامه ریزی قبلی رو از روی یخچال برمی داشتم و شروع می کردم به انجام برنامه های برنامه ریزی جدید. اما الان چند ماهی هست که تا روز آخر برنامه رو برنمی دارم. حتی گاهی برنامه ریزی ماه بعد رو میذارم برای یکی دو روز آخر تا دقیق بدونم چه کارایی خط نخورده باقی می مونه. و اثر اون یه هفته پایانی گاهی از اون سه هفته قبل بیشتر بود.
توی کتاب "برتری خفیف" در ضرورت تعیین مهلت پایانی برای رسیدن به اهداف نوشته بود: %80 کارها در %20 پایانی زمان تعیین شده انجام میشن.
و من به عینه این مورد رو تو این چند وقت دیدم.
شب هایی که ساعت از 10 میگذره، بچه ها نخوابیدن، آقای پادشاه هنوز نیمده، خونه با وجود همه تلاش ها کلی نامرتبه، پسرا حاضر نیستن مسواک بزنن بخوابیم، کلی کارام مونده، ...، خیلی کلافه میشم. اما تا میام پیش خودم غر بزنم یاد حرف مک بس عزیز میفتم که توی یکی از پستا که گلایه کرده بودم چرا کار خونه تمومی نداره، گفته بود: "چون تو خونه زندگی جاریه :-)" و بعد به جای غر زدن به خاطر نامرتبی خونه به خاطر جریان داشتن زندگی تو خونمون خدا رو شکر می کنم.
مک بس جان ازت ممنونم
بالاخره پرونده سری حجامتای ما تموم شد!
شاهزاده که زیر بار حجامت نرفت اما شازده پسرو حجامت کردیم و من دارم در خوابش ته مونده خونه تکونی پاییزم رو انجام میدم.
بعدا نوشت:
چقدر برای ساعت خواب شازده پسر برنامه ریزی کرده بودم. 2 ساعته بیدار شد!!
یکی از آرزوهام اینه بتونم ساعت خوابمون رو به 10 برسونم. آرزویی که اصلا و ابدا امیدی به برآورده شدنش ندارم.
صرفا جهت اطلاع:
آقای همسر شب ها معمولا 10 تا 10:30 تازه میاد خونه.
5 سال پیش منتظر چنین تصمیمی از طرف آقای پادشاه بودم.
خیلی خوشحالم. هنوز هم باورم نمیشه که تصمیم گرفته بشه به انجامش. خدا رو بارها شکر کردم این چند روز و البته کنارش دعا کردم که تصمیمش رو عملی کنه و به ادامه روندش هم پایبند باشه.
خیلی دعامون کنید لطفا، شدیدا نیازمند دعاییم.
ببخشید که خیلی سربسته و نامفهوم گفتم. دلم نمیخواد ماجراهای 5 سال گذشته رو تکرار کنم، مخصوصا که اکثر دوستان در جریانش نیستند. اما خواهشا شدیدا و قویا دعا یادتون نره
الان متوجه شدم کل ماه آذر هر جا تاریخ زدم، آذر رو 10 نوشتم. تازه توی یکی از دفترام هر جا 9 نوشته بودم 10 کردم. کلیم تعجب کرده بودم چرا اشتباهی 9 نوشتم!!
دلم یه آدم میخواد که بشینم باهاش در مورد برنامه زندگیم مشورت کنم.
موندم چه کاری خوبه، چه کاری خوب تر؟ کدوم کار اولویتش بیشتره، کدوم کمتر؟ کدوم مهمه، کدوم مهم تر؟
این که حدیث داریم "عاقل کسی نیست که خوب و بد رو از هم تشخیص بده، عاقل اونه که خوب رو از خوب تر تشخیص بده" همینه. شدیدا احساس کمبود عقل می کنم.
شاهزاده دیگه حاضر نیست زود بخوابه، یعنی درست تره که بگم حاضر نیست قبل از اومدن آقای پادشاه بخوابه. به خاطر همین تصمیم گرفتیم دیگه ثبت نامش نکنیم مهد.
شازده پسر افتاده رو دور پاره کردن از نوع نابودگرانه. فکر کنم اگه تا 2 هفته دیگه به این کار ادامه بده، کتابی برای شاهزادمون نمی مونه.
