یه سوزن به خودت بزن، یه جوالدوز به دیگران

دیروز سر مسئله‌ای از این که آقای همسر این زحمت من رو ندید و یک مورد ضعف کار رو به روم اورد، ناراحت شدم. بعد شروع کردم به فکر کردن به کارهایی که می‌کنم و آقای همسر توجهی نمی‌کنه، بعد چند تا از کارهای ساده‌ای رو که هر روز انجام میدم و شده جزو کارهای روزمره اما کلی ارزش داره و حواسش نیست، برا خودم لیست کردم. اما یهو یه جرقه تو ذهنم زده شد که چقدر خودت حواست به کارهای روزمره و ساده‌ای که آقای همسر هر روز انجام میده هست؟!!!

عکس نامه

این عکس نامه ایه که پست قبل در موردش صحبت کردم.

در واقع به کاردستیه کنارش برای من و پدرش نامه نوشته.

نوشته:

باباجونم خیلی دوست دارم.

مامان جونم خیلی دوست دارم.

عالی شد.

تقدیمی از محمدحسن به مادر و پدر

اون بالا سمت چپم شماره و اسم کلاسش رو نوشته با اسم خودش: سید محمدحسن ...

پ.ن:

برای دیدن عکس در سایز بزرگ تر روی عکس بزنید

تجربیات یک مادر کلاس اولی

یکی از بزرگ ترین لذت ها در زندگی، لذت خواندن است. من هنوز لذتی را که از اولین خواندن اسم مغازه ها بردم، به یاد دارم. 

مادری کردن یک نوع زندگی دوباره است. این روزها این لذت را دوباره از نوع تجربه می‌کنم، البته با عمق و هیجانی به مراتب بیشتر.

برای تک تکتان چنین تجربه‌ای را آرزومندم.

یکی از حسرت‌های مادریتم لذت دریافت نامه از پسرم بود که به لطف خدا امروز اولین دریافت متنی پر از غلط غلوط مادریتم را تجربه کردم.

پ.ن:

مادر یک کلاس اولی بودن در ذهنم مملو از سختی، رنج و کلنجار بوده. اگر توصیفات مادران دیگر در ذهن شما هم چنین تصویر تاریکی درست کرده، باشد مه این پست چراغی باشد روشن در پس این تصویر تاریک.