مامان اینا تا چند ساعت دیگه حرکت میکنن سمت کربلا.
ما هم دیشب راهی خانه شدیم. به حمد الله خیلی بهترم. حداقلش اینه که دیگه دولا دولا راه نمیرم و برای یه تکون ساده توی جام اشک به چشمام نمیاد.
دکتر گفته دیسک خفیفه. و نباید چیز سنگین بلند کنم و دولا راست بشم. اما خوب با وروجک کوچکی که از در و دیوار بالا میره، چه جوری امکان داره?
بی ربط نوشت:
دلم بدجور حرم امام رئوف رو میخواد
من کلا آدم منطقی هستم و اصلا هم آدم بی انصافی نیستم. ولی گاهی اوقات دلم می خواد تمام حق رو به خودم بدم و اصلا و ابدا هم به تقصیرات خودم نگاه نکنم، بی خیال همه چیز و همه کس بشم، فقط به خودم فکر کنم، کمی برای دل خودم کار کنم، حتی کلی گند اخلاق و غیرقابل تحمل بشم، بعد کم کم کارایی کنم که حالم خوب شه یا بی خیال همه چی یا علی بگم و بلند شم. و بعد زندگی ادامه داره، درست مثل همیشه. با حق ها و تقصیرات من، با محبت ها و قصورات آقای پادشاه، با مظلومیت ها و اعصب خوردکنی های شاهزاده، با خنده ها و گریه های شازده پسر.
کاش می شد هر چی حرف تو دلمه رو برای آقای پادشاه بزنم، بعد اونم کامل به حرفام گوش کنه، نه من و احساسامو مسخره کنه نه بخواد با مسخره بازی حالمو خوب کنه، فقط دلداریم بده یا نه فقط بغلم کنه و موهامو نوازش کنه.
کاش شازده پسرمون بین این دندون دراوردنا و مریضی و حساسیت و واکسنش کمی فقط کمی به من استراحت میداد!
خداییش شدیییییییییییییییییییدا خستم!
توی اینستا اکثرا کسایی رو که فالو می کنم مربوط به بچه هاست، روانشناسی و ترییت کودک، کاردستی، مونتسری و این حرفا.
یه چند تایی هست که فقط به خاطر روحیه شاد و عکسایی که دارن فالو کردم. 2 تاشون هستن 3 تا بچه دارن، حامله هم هستن، کار هم می کنن، ولی همچنان شاد و سرزنده و بدون غر. من عاشق این جور آدمام. نمیگم این همه زندگیشونه و روی دیگه ای نداره، نه! ولی دیدن این روی سکه برام لذت بخشه. مخصوصا که اینجا همه با داشتن بهترین ها باز هم غر می زنن.
من همیشه عاشق آدمای پرانرژی، فعال، کم نیار!، مثبت اندیش بودم. نمی دونم از کجا شد که منم رفتم تو جرگه غرغر کنا؟!!! حتی تو دو سال اول زندگی شاهزاده هم زیاد ناله نکردم، کلیم شاکر بودم.
دلم می خواد از این پوسته تنبل، بی حوصله، اسلوموشن و غرغرو بیام بیرون!! خیلی خیلی زیاد
این شب ها انقدر خواب هایم تکه پاره شده که با هیچ وصله پینه ای سرهم نمیشود
توی کارای خونه با هیچ چیزی به اندازه طی کشیدن آشپزخونه و اتو کردن مشکل ندارم.
انقدر عقبشون میندازم تا دیگه چاره ای جز انجامشون نباشه!
شازده پسرمون داره 6 ماهه میشه و من احساس می کنم عقب موندم.
من تک تک ثانیه های عمر شاهزاده رو زندگی کردم و در رگ و پیم ذخیره کردم.
فرصت کم و زمان گذرا!
تو این مدت کوتاه خواب شازده پسر موندم بین جارو و گردگیری، شستن ظرفا، درست کردن حریره بادام برای برای شازده پسر و حمام کدومو انتخاب کنم؟!
این روزا خیلی یهویی دلم خیلی می گیره ولی خوب این روزا خیلی سعی می کنم به این گرفتگی توجه نکنم و برم سراغ کارام.
این روزا شدیدا مشغولم و الان بعد از کلیییییییییی وقت اومدم پای لپ تاپ و چند تا نظر گذاشتم. خلاصه اگه خاموش می خونمتون ببخشید.
این روزا مشغول غربالگری خودمم و بسی محتاج دعا.
این روزا کلی دلم براتون تنگ شده بود.
یه وقتایی هست که دلت میخواد یکی پیدا شه چند ساعتی شاهزادت رو از جلوی چشمات دور کنه!
هفته شلوغ و پرتغییری داشتم. و من با تغییر کمی دیر اخت میشوم.
در حال به روز کردن خودم و برنامه هام هستم. شدیدا هم سرم شلوغه. با این که از ٨ صبح بیدارم و تا ١٢ شب مشغولم، شب میبینم کلی از کارام مونده.
دارم سعی میکنم وقتای هدر رفتم رو کم کنم و البته ساعت خوابم رو هم. برام خیلی دعا کنید لطفا
این روزها شدیدا در تلاشم افکار منفی رو کنار بزنم.
خلاصه که این روزها خیلی مشغولم و شدیدا به دعاهایتان نیازمندم
این روزها احساساتم بسیار بسیار رقیق تر از قبل شده.
خوندن کتاب ها تحت تاثیرم قرار میده.
یک متن ممکنه چشمانم رو تر کنه.
یک اتفاق ناخوشایند یا حتی خوشایند اشکم رو جاری کنه.
اینها شاید برای خیلی ها خیلی خیلی عادی باشه، ولی برای منی که خیلی سخت تحت تاثیر قرار می گرفتم اتفاق ویژه ایه. تغییری که توی این هفت سال زندگی مشترک به قدری آهسته ایجاد شده که من تازه به عمقش پی بردم.
تو این چند وقت این دومین غذای شفته ایه که به آقای پادشاه میدم. یک عدس پلوی شفته ای شده خدا می دونه.
البته سر شاهزاده چون ایشون دائم الگریه بودن، آمار غذای سوخته و بی نمکم بسیار بالا بود.
تازه برنامم روی روال افتاده بود که داره پاییز میشه.
تازه دارم سعی می کنم صبحا زودتر بیدار بشم، به خاطر همین باید برنامه را از اول بچینم.
فعلا مهر رو گذاشتم برای آزمون و خطا. ان شاء الله که آخر مهر برنامه روزانم مشخص شده باشه.
