اگه این لحظه حالت خوبه و راحت داری راه میری و کار می کنی دلیل نداره یه ثانیه بعد هم خوب باشی و بتونی راه بری و حتی تر از این پهلو به اون پهلو شی.
این حکایت دیشب منه. یه دفعه کمرم گرفت، جوری که در هیچ حالتی راحت و بدون درد نبودم. تکون خوردن هر عضوی از بدنم نتیجش یه درد وحشتناک تر بود.
کلاس امروز را نرفتیم و در منزل مادر خوابیده ایم به امید بهبودی.
دعا کنید خوب شم. خیلی سخته نتونی ابتدایی ترین کارهات رو هم انجام بدی.
کتاب خواندن یکی از محبوب ترین کارهای مورد علاقمه، جوری که گاهی دوست دارم زمان داشتم و ساعت ها کتاب می خوندم.
یه لیست نوشتم از کتاب هایی که دارم، دلم می خواد بخرم، به نظرم خوبه، یا پیشنهاد بقیه است. حدود 150 کتاب شده. می دونم که مطمئنا در سال جدید نخواهم تونست همشونو بخونم ولی با هر اسمی که به لیستم اضافه می شه، ذوق زده میشم.
الان 2 تا از کتابای لیست رو تموم کردم، میخوام برم سراغ بعدیا.
اگه خواستید فقط یه کار رو به لیست کاراتون اضافه کنید، اون شکرگزاری باشه. هر روز صبح 3 تا از نعمت هایی که دارید رو بنویسید. شاید اولش احساس کنید بعد یه مدت نعمت کم میارید و تکراری می شه، اما بعد از چند وقت خیل عظیم نعمت های اطرافتون رو خواهید دید و شگفت زده میشید از این که چقدر تا به حال بی توجه بودید بهش.
شکرگزاری اثرات بسیار عظیمی داره از جمله افزایش بسیار زیاد شادی، احساس خوشبختی، کم شدن غر و ناله، افزایش حس سپاسگزاری نسبت به اطرافیان، کم شدن توقع، ...
با سپاسگزاری دنیایی زیباتر رو به خودتون هدیه خواهید داد.
یه مدت داشتم به شدت به ادامه تحصیل فکر می کردم و هر چی بیشتر فکر کردم بیشتر مطمئن شدم که حداقل برای یکی دو سال آینده اصلا و ابدا دلم نمی خواد به کنکور فکر کنم.
آرامش الانم رو دوست دارم و همین طور برنامه ریزی برای یادگیری و انجام کارهای جدید رو.
کلا من اهل سختی دادن به خودم نیستم!!
داریم خانه مان را می تکانیم.
مربای به نیز درستیدیم.
خاله و دخترخاله مشهدیمان را نیز مهمان کردیم.
داریم ژله تزریقی آموزش می گیریم.
خواهیم ICDL یاد دهیم و دنبال کتاب مناسب هستیم برای معرفی.
با خانه تمیزمان حال می کنیم و سعی می کنیم فکر برنامه ریزی جدید را تا پایان سال به تعویق بیندازیم.
یکی از دوستام رو بعد از 3 سال و یکی دیگه رو بعد از 5 سال دیدم. حسابی شارژ شدم.
امشب عروسی دعوتیم. رسما دارم مجردی میرم.
پسرا که دعوت نبودن، پیش مادر آقای پادشاه می مونن.
آقای پادشاهم جایی باید می رفت، نمیاد.
مشکل اکثر ما اینه که نمی دونیم دقیقا از زندگیمون چی می خوایم بعد توقع داریم خدا به ما بهترین چیزا رو هم بده.
اول باید تکلیفمون رو با خودمون مشخص کنیم، مطمئن باشیم بعدش چیزایی که می خوایم به بهترین نحو سر راهمون قرار می گیرن.
مسئله این نیست که خدا نمی دونه ما چی می خوایم، مسئله اینه خودمون نمی دونیم چی می خوایم. در نتیجه وقتی خدا خواستمونو هم میده متوجه نیستیم یا بدتر از اون غر هم می زنیم.
بیایم با خودمون روراست باشیم، یه جا همه چیزایی که می خوایم رو بنویسیم بعدش خواسته هامون رو غربالگری کنیم. بعد هم بریم دنبال خواسته هامون.
شب هایی که ساعت از 10 میگذره، بچه ها نخوابیدن، آقای پادشاه هنوز نیمده، خونه با وجود همه تلاش ها کلی نامرتبه، پسرا حاضر نیستن مسواک بزنن بخوابیم، کلی کارام مونده، ...، خیلی کلافه میشم. اما تا میام پیش خودم غر بزنم یاد حرف مک بس عزیز میفتم که توی یکی از پستا که گلایه کرده بودم چرا کار خونه تمومی نداره، گفته بود: "چون تو خونه زندگی جاریه :-)" و بعد به جای غر زدن به خاطر نامرتبی خونه به خاطر جریان داشتن زندگی تو خونمون خدا رو شکر می کنم.
مک بس جان ازت ممنونم
بالاخره پرونده سری حجامتای ما تموم شد!
شاهزاده که زیر بار حجامت نرفت اما شازده پسرو حجامت کردیم و من دارم در خوابش ته مونده خونه تکونی پاییزم رو انجام میدم.
بعدا نوشت:
چقدر برای ساعت خواب شازده پسر برنامه ریزی کرده بودم. 2 ساعته بیدار شد!!
الان متوجه شدم کل ماه آذر هر جا تاریخ زدم، آذر رو 10 نوشتم. تازه توی یکی از دفترام هر جا 9 نوشته بودم 10 کردم. کلیم تعجب کرده بودم چرا اشتباهی 9 نوشتم!!
دلم یه آدم میخواد که بشینم باهاش در مورد برنامه زندگیم مشورت کنم.
موندم چه کاری خوبه، چه کاری خوب تر؟ کدوم کار اولویتش بیشتره، کدوم کمتر؟ کدوم مهمه، کدوم مهم تر؟
این که حدیث داریم "عاقل کسی نیست که خوب و بد رو از هم تشخیص بده، عاقل اونه که خوب رو از خوب تر تشخیص بده" همینه. شدیدا احساس کمبود عقل می کنم.
عروسی دیشب یه تجدید قوای حسابی بود. یکی از دوستام رو بعد از چند سال دیدم. عالی بود. انقدر خندیدیم که اشکای من همین جور سرازیر بود.
ان شاء الله عروس و داماد هم خوشبخت بشن.
از دیشب تو شوکم، انگار نمی خوام باور کنم عمق فاجعه رو.
میدونید از همه بدتر چیه؟ این که احساس می کنم تمام تلاش های این 4-5 سالم باد هوا بوده. همه به در و دیوار زدنام هیچ هیچ بوده.
حالم بده خیلی خیلی بده.
لطفا خیلیییییییییییی برامون دعا کنید.
سخت ترش اینه که ذره ای از این حال بد و شوک وارده رو هم نباید نشون بدم.
خداااااااااااااااااااایا کمکم کن
می خواستم امروز برم حجامت و قال این حجامتا رو بکنم اما خوب بعد 5 سال فردا شب عروسی یه دوست دعوت شدم، دیدم ضایع است با پای زخمی برم عروسی. اینه که فعلا شیفتش دادیم به سه شنبه. باشد که دوباره شیفت پیدا نکنه.
کلیییییییییی برای عروسسی فردا ذوق کردم!!
امیدوارم کسی پیدا شه پسرا رو نگه داره مجردی برم عروسی، کلی خوش بگذره بهم.
تازه عروسیش نزدیکمونه می تونم راحت برم.
