ملکه بانو

منم دیگه نمیتونم تو وبلاگم بنویسم:(
همیشه اینجور موقعا دلم خواهر میخواست! چون خواهر ندارم همه ش فکر می کنم اگه خواهری بود اینقدر حرفام تو دلم نمیموند:(

منم قبول دارم که بعضی حرفها رو تو وبلاگ هم نمیشه گفت البته من تا حد زیادیش رو میگم.
خوبی دوستان مجازی که غریبه ان همینه دیگه. میشه برای نگفتنی ها روشون حساب کرد.
اگر خدمتی از من ساخته ست در خدمتم.. منو جای خواهرت حساب کن.. خواهر غریبه ی ندیدنی :)

سلام بانوجان. گاهی شاید بشود با همین کلمه ها دلی را آرام کرد. لبخندی نشاند بر لبی یا به قدر دقیقه‌ای بی دغدغگی هدیه داد.