وقتی کتاب "تربیت بدون فریاد"، "من دیگر ما" و "به بچه ها گفتن،..." رو خوندم و می خونم، بیش از همه چی مامانم میان جلوی چشام. احساس می کنم چقدر سیستم تربیتیشون درست بوده.

مامانم خیلی صبر بودن و هستن، توی بایگانی ذهنم یه مورد داد و فریادم ثبت نشده. حسابییییییییییییی هم شنونده خوبی بودن و هستن، جوری که من بعد ازدواج غصم بود حرفامو بعد از این به کی بگم.

نمی دونم چرا با این همه درستی من اینقدر ایراد دارم؟!!